In 2024 vieren we 40 jaar WKK. Dat we een echt familiebedrijf zijn tonen Jenny, Linda, Brigitte en Branka, die bijna alle ontwikkelingen van WKK samen hebben meegemaakt. Roxanne, Marketing Manager van WKK én dochter van oprichter Ward Willems, gaat in gesprek met ‘de dames’

Roxanne: Ok, daar zitten we. Met zijn vieren zijn jullie goed voor maar liefst 125 jaar ervaring bij WKK. Ik dacht, misschien is het leuk om eerst heel even gewoon een rondje te doen hoe jullie allemaal bij WKK zijn gekomen. Jenny, jij was de eerste toch?

Jenny: Ik ben bij WKK terechtgekomen via een advertentie in het Stadsnieuws. Daar heb ik op gereageerd en toen kreeg ik van Jozef (mede-oprichter van WKK) een uitnodiging. Toen ben ik op sollicitatiegesprek geweest in de Voltstraat in Tilburg, inmiddels alweer 35 jaar geleden. Na mijn eerst gesprek werd ik uitgenodigd om nog een keer langs te komen voor een soort psychologische test. Het team was nog zo klein, dat ze graag wilden kijken of ik goed zou matchen met Cynthia, de enige andere collega op de verkoop.

Roxanne: Wat was eigenlijk de titel van de vacature?

Jenny: Telefonisch Verkoopmedewerker Binnendienst. Wij werkten met van die grote, dikke databanken. Dan gingen we één voor één mensen bellen. En dan zo prospects benaderen en samples opsturen. Vervolgens weer nabellen en zo kwamen dan de eerste klantjes binnen. Ja, en dat werkte. We zitten er nog steeds!

Linda: Klopt inderdaad, we werkten met kaartenbakken. Een herhaalorder bellen en ook weer nieuwe klanten. Dat ging als een trein. We werkten met kleurcodes; rood was na 2 maanden bellen, geel na 3 maanden bellen. Dan schreven we op een kaartje wat we met de klant hadden afgesproken. Dat kun je je niet meer voorstellen, maar zo is het echt gegaan.  

Roxanne: Ja want Linda, jij kwam snel na Jenny in dienst toch?   

Linda: Mijn zus en Jenny waren vriendinnen. Op een verjaardag vroeg Jenny aan mijn zus of deze baan niet iets voor mij was. Ik wilde wel heel graag een andere baan, maar ik vond dat wel heel eng. Ik kreeg net als Jenny het verlossende telefoontje dat ze mij heel graag wilden. In eerste instantie, zei ik: nee. Ik vond het veel te eng en ik durfde niet. Ik stotterde toen, bellen en stotteren, ik dacht dat het niet goed zou komen. Na een week kwam ik thuis van mijn oude werk en dacht: ik ga het doen. Toen heb ik Ward (mede-oprichter van WKK) dus zelf weer gebeld en toen ben ik uiteindelijk 2 december begonnen. 
 
Roxanne:  Dus toen ook aan de slag met de databanken. Maar hoe kwam je dan in eerste instantie aan de telefoonnummers?  
 
Brigitte: Vanuit de Kamer van Koophandel. Dat waren zulke pillen. De ene pakte de sector elektrotechniek, de andere ging op zoek naar bijvoorbeeld groothandelaren. Vol gas.  
 
Jenny: En voor 100 euro waren wij blij Roxanne. Als wij een paar duizend euro op een dag verkochten, dan maakten we een dansje! Dan gingen we naar Ward en Jozef om dit te vertellen. Ik krijg nu nog kippenvel als ik er aan denk. Dat was een hele mooie tijd.  
 
Brigitte: En alles deelde je met elkaar, dat was echt heel leuk. Mooie herinneringen. 
 
Roxanne: En toen kwam in 1992 Brigitte. Hoe ben jij bij WKK terechtgekomen?  
 
Brigitte: Linda was via Jenny gekomen, en zo ben ik weer via Linda bij WKK beland, via gezamenlijke vrienden. Ik werkte in een kapsalon. Op een gegeven moment werkte ik nog maar 8 uur. Ik dacht, hier kan ik geen brood meer verdienen. Uiteindelijk heb ik gebeld en toen heb ik een gesprek gehad met Ward en Jolanda (vrouw van Ward). Een week later ben ik aangenomen! Toen ben ik 4 maart begonnen.
 
Ik kwam daar aan, het was meer een garageschuur. Uiteindelijk zijn we dat ontgroeid. De dozen stonden bij ons in het kantoor, zoveel voorraad hadden we. In het begin deden wij alles zelf; we hielpen mee met pakketten maken als het druk was in het magazijn, maakten zelf documentaties, echt van alles.  
 
Branka: Ja precies, bijspringen waar nodig was. 
 
Jenny: En Jozef begeleidde ons echt in het werk. Zo nam hij ook onze gesprekken op een cassettebandje op, zodat we het terug konden luisteren. Weten jullie dat nog?  
 
Branka: Ik heb ze nog! Dan zei hij wat wel of niet goed ging. Hebben wij heel veel van geleerd. 

Jenny: We hebben ook nog Pieterman cursussen gedaan met rollenspellen, puur gericht op de telefonische verkoop. Daar hebben we ook veel van opgestoken.

Brigitte: WKK was één van de eerste bedrijven in de business die begon met telefonische verkoop. Daar is WKK echt groot mee geworden. Ook als wij meegingen naar de elektrotechniek beurzen, dan verbaasde het mensen dat wij gewoon in dienst waren van WKK. Ze dachten dat we waren ingehuurd, omdat we geen typische verkopers waren.  

Roxanne: Want hoe deden andere bedrijven dat dan? Reden ze met een auto langs bedrijven met samples in de achterbak?  
 
Linda: Ik denk meer zo ja. Of ook op de beurzen natuurlijk. 
 
Jenny: Dat heb ik ook nog gedaan. Ik heb ook nog zeven jaar in de buitendienst gezeten. Ik ging met mijn sampeltjes heel België door. Ja, dat was echt ook heel leuk. 

Roxanne: Toen kwam Branka, nou ja, nu precies 25 jaar geleden. 
 
Branka: Op de dag af bijna hè, september 1999. Ik liep altijd met mijn hondje en dan kwam ik Remco tegen, de toenmalige verkoopmanager bij WKK. Daar maakte ik altijd een praatje mee. Hij gaf me de catalogus om door te kijken, en daar stonden de kabelbinders in en de krimpkous en wartels. Een zwart-wit boekje met zo’n ringbandje. Ik zag het gelijk wel zitten, maar had nog helemaal geen ervaring. Hij zei, “alles is te leren”. En dat is ook gebeurd. Ik kwam eigenlijk gelijk in een warm nest terecht, want het was eigenlijk gelijk gezellig. De meiden gelijk om me heen. De ene was zwanger, de ander net moeder geworden. 
 
Roxanne: Wat zouden jullie typerend vinden voor die begintijd van WKK?  
 
Branka: Roken achter het bureau; heel huiselijk. Gek dat dat toen nog mocht.  
 
Jenny: Ja, echt het "alles kon". Iedereen kwam in de kantine bij elkaar om een praatje te maken tijdens de pauze. Je deelde ook echt alles met elkaar.

Roxanne: Maar werd er voor jullie gevoel ook nog wel hard gewerkt? 

Linda: Jawel, er werd zeker hard gewerkt. Ward en Jozef zeiden letterlijk, “Heb je je werk af? Dan is het prima.” 

 
Brigitte: Op een gegeven moment zijn we met drieën naar een concert van René Froger in Hilversum gereden. Er zat niemand meer op de verkoop. Het kon allemaal. We hebben een hele mooie tijd gehad. We kunnen er boeken over schrijven! 
 
Branka: Zo zei Ward gisteren nog tegen mij: “Ik weet nog dat je binnenkwam als een jong bloemetje. Dan ga je trouwen, je krijgt kindjes en alles gaat verder. Het is heel mooi dat je dat samen kan delen.” En zo weet ik ook nog hoe jij als klein Roxanneke meeging op de WKK weekendjes.   

Roxanne: Hebben jullie ook mijlpalen over de jaren heen waarvan je denkt; dat zijn écht grote gebeurtenissen of resultaten geweest, dingen die jullie zijn bijgebleven? 
 
Brigitte: Nou, wel een aantal grotere klanten die we uiteindelijk hebben binnengehaald. Zeker. Maar ook natuurlijk alle weekendjes die we met elkaar hebben gedeeld.  
 
Jenny: Ik denk dat voor ons drie hét hoogtepunt wel was dat wij met Jolanda, de vrouw van Ward en toch ook echt wel de 'WKK moeder' naar Thailand zijn geweest. Ik moest op een ochtend bij Jozef op kantoor komen en hij zegt “Jullie zijn zo trouw aan WKK, we willen jou, Brigitte en Linda een reis naar Thailand cadeau doen samen met Jolanda. Wij vinden het zo fijn, wat jullie hier met z'n drieën gewoon zo hebben opgebouwd.” Ik zei gelijk: Ik ga mee!  
 
We hebben een fantastische reis gemaakt. Weer terug op kantoor kwam Jozef naar mij toe en hij gaf mij een knuffel. En toen zag je echt zo de traantjes over zijn wang gaan, hij was zo blij dat hij ons dat heeft kunnen geven. Dus ja, dat was gewoon echt heel bijzonder. En dat zijn gewoon herinneringen voor het leven. En die sla je op. 
 
Jenny: En ook natuurlijk ook grote klanten die wij binnen hebben gehaald die nog steeds klant zijn. Kijk, je merkt nog steeds heel goed, vind ik, dat klanten, als wij ze aan de telefoon hebben, die kennen ons, die vragen ook naar Branka, Linda, Brigitte of mij.  
 
Roxanne: Zijn er klanten waarop je extra trots bent?  
 
Linda: Samen met Rob Jansma hebben wij Zevij binnengehaald. Dat was mijn kindje. Dat was de 1e overkoepelende bedrijfsorganisatie. Er moest iets gecreëerd worden, hoe we dat allemaal moesten doen. Dat was er nog niet. 
 
Jenny: Vansteenbrugghe Electriciteit dat is een klant in België, die heb ik platgebeld. Die zei op een gegeven moment van, nou, jij bent echt wel een volhouder. Sowieso zijn we erg sterk in het opvolgen van aanvragen die worden gedaan. Wij maken een offerte en die wordt gewoon in principe die dag of de dag erna nagebeld. Wij zitten er op, wij willen die dan binnenhengelen. Dat hebben wij alle vier. 
 
Linda: En wij zetten de klanten ook aan het werk. Als ik een klant bel wat de status is van de aanvraag, dan gaan zij ook gelijk even nabellen naar hun opdrachtgever. Dat is wel echt een kracht. 
 
Roxanne: Wat heeft nog meer bijgedragen aan de groei van WKK?  
 
Brigitte: Op een gegeven moment gingen wij ook andere producten aanbieden. We zijn natuurlijk begonnen met de kabelbinders en krimpkous, maar al snel kwamen de kabelschoenen, adereindhulzen en de wartels er bij. Dat vond ik geweldig. Dan maakten wij een aanbieding voor een pakket samen met een boormachine. Die vlogen dan echt de toonbank over! Daar is WKK op dat moment ook groot mee geworden. Goede aanbiedingen, goede producten, want Nederlanders willen graag iets krijgen.  

 
Roxanne: Met de groei van WKK is ook het klantcontact veranderd. Zien jullie daar ook wel echt verschil in de laatste decennia? 
 
Brigitte: Ik denk dat bij de grote bedrijven wel een echte inkoper zit die wel meer professioneel benaderd wil worden. Maar bij de kleinere bedrijven is vaak de eigenaar, of de zoon van de eigenaar, onze contactpersoon. En stel ze krijgen dan een chocoladeletter, dan zijn ze daar wel echt super blij mee. Het zijn de kleine dingen die het doen, hè. 
 
Linda: Ja, maar ik vind nou ook wel de laatste jaren, eigenlijk sinds corona, de mensen... Hoe zeg je dat altijd, Branka? 
 
Branka: Wat stugger. 
 
Linda: Ja. De mensen zijn wat stugger, ze hebben minder geduld. Wij lopen vaak de benen onder de kont uit voor die klant. En dat zouden ze tien jaar geleden meer hebben gewaardeerd. Maar nu is dat toch wel de gewoonste zaak van de wereld.  
 
Roxanne: Zijn er andere uitdagingen waarvan je denkt, dat was echt wel iets waar we een weg in moesten vincen? 

Linda: Volgens mij was dat in 2009, dat we een keer geen jaarlijks weekendje weg hadden. Want toen ging het bij WKK dat jaar niet zo lekker. Dat was wel uitzonderlijk en we vroegen ons af of we ons zorgen moesten maken. Gelukkig viel dat wel mee. 

En wij kwamen natuurlijk uit de tijd van een computer met een floppy, en uiteindelijk gingen we naar de computer waar we nu zitten. Ja Roxanne, echt waar, wij wisten van toeten noch blazen. En uiteindelijk kunnen we het allemaal. En wij moesten op een gegeven moment, heel eerlijk gezegd, ook met een andere boot mee. Wij deden gewoon ons dingetje en dat liep allemaal hartstikke goed. Maar WKK wilde een andere weg in en als bedrijf nog meer groeien, en wij hebben wel allemaal besloten om te blijven. Maar het was wel een uitdaging.  
 
Brigitte: Het werd professioneel. Kijk, Gerald (General Manager van de WKK Group) werd aangesteld om het bedrijf toch op een andere manier te gaan benaderen. Het was ook een hele verandering. Er kwamen natuurlijk alleen maar mensen bij. Kijk, als je ziet, we zitten hier nu met bijna veertig mensen in Nederland en we hebben nog 4 andere buitenlandse vestigingen.  
 
Wij zijn binnengekomen bij WKK als familie. We hadden echt een familieband. En wat er nu is, wij hebben die familieband nog steeds. Maar alles wat er buitenaf nu aankomt, die kijken ons ook af en toe echt aan. “Waar heb je het over?” Die kijken er toch wel anders tegenaan.  
 
Roxanne: Waar zit hem dat dan in? 
 
Jenny: Ik denk het meegroeien van begin af aan. Het alles meegemaakt hebben. Dus als iemand hier nu vers binnenkomt, is het gewoon een nieuwe werkgever. Maar het is en blijft gewoon een prachtig bedrijf. 
 
Roxanne: Zijn er dingen die nog steeds bij WKK in stand worden gehouden? Die aanwezig zijn in de cultuur van het bedrijf?  
 
Brigitte: Nou, ik denk dat ze toch nog steeds wel willen proberen om WKK menselijk te houden, zeg maar. Ze vinden het fijn om toch het weekendje te doen en de personeelsuitjes, ook een keer per jaar met partner. Helaas is Jolanda, jouw moeder, er niet meer maar gelukkig wordt het familiegevoel voortgezet. 
 
Linda: En dat is natuurlijk ook de reden waarom wij hier al zo lang zitten Roxanne. Want dat is denk ik in de tijd van nu ook hartstikke uniek. Jenny 35, Brigitte en ik 33 en Branka 25 jaar. Waar heb je nou eigenlijk nog een bedrijf waar mensen zolang zitten? Dat wil heel wat zeggen. Je hebt het ook zien opbouwen, dat maakt het ook zo mooi. 
 
Branka: Wij zijn ook samengebleven. Kijk, als je allemaal weg bent gegaan, dan ga je zelf ook makkelijker weg. Omdat je allemaal bent gebleven, je bent eigenlijk van klein naar groot geworden, zeg maar. Jonge meiden, dan ben je allemaal volwassen geworden. Je bent samen gegroeid, dus je kent alles van elkaar.  
 
Roxanne: Want hoe vind je dat jullie samenwerken?  

Jenny: Wij weten wel wat we aan elkaar hebben. 
 
Brigitte: We zijn er ook echt voor elkaar.  
 
Linda: Ook doen we werk voor elkaar. En het is nooit altijd even leuk en aardig, er zijn ook wel eens keren dat wij mopperen tegen elkaar. Maar uiteindelijk weten we wel wat we aan elkaar hebben. En dat is het grootste ding, dat denk ik. En we zijn uiteindelijk toch alle vier verschillend. Maar uiteindelijk weten we gewoon wat we aan elkaar hebben. 
 
Roxanne: Hebben jullie nog tips voor andere teams? 
 
Brigitte: Meer voor elkaar overhebben, denk ik. Wij hebben echt wel iets voor elkaar over. Of we dat op dat moment leuk vinden of niet leuk vinden, maar dat doen we wel voor elkaar.  
 
Roxanne: Zijn jullie zelf ook wel veranderd als werknemer in de afgelopen tijd? 
 
Linda: Nog steeds iedere dag. Ik zeg altijd, Ward en Jozef hebben mij gevormd. Ik ben nu best wel iemand die weet wat ze wil, maar zo was ik echt niet Roxanne. Ik was maar een heel bleu meisje.
 
Roxanne: Hoe zien jullie de toekomst van WKK over 20 jaar?  
 
Jenny: Dat het nog steeds zo'n prachtig bedrijf is, waar de opvolgers ook persoonlijk betrokken zijn. 
 
Branka: Ja, mooi streven. En het nog een zekere familie blijft. 
 
Jenny: Dat je ook herinnerd wordt. 
 
Brigitte: En dat Ward, Jozef en Jolanda nooit vergeten worden. 
 
Linda: Ja, maar ik denk wel dat het gewoon doorgaat; dat WKK echt wel blijft groeien. 
 

WKK wil Jenny, Brigitte, Linda en Branka feliciteren met hun gezamelijke 125 jaar in dienst. We hopen nog vele jaren samen te mogen werken met jullie!