Wie had dat nou 40 jaar geleden kunnen bedenken? Wat begon met het verkopen van een partij kabelbinders t.w.v. 1000 gulden is in 40 jaar uitgegroeid tot een serieuze speler op Europese markt met 5 vestigingen en meer dan 100 collega's. Als je het Ward en Jozef zou vragen, is dat precies wat ze voor ogen hadden. Marketing Manger van WKK, Roxanne, gaat met hen in gesprek.
Roxanne: Veertig jaar WKK, wat een mijlpaal! Hoe voelen jullie je daarbij?
Jozef: Veertig jaar WKK brengt in me teweeg dat we het verdomd goed hebben gedaan. Ja, zo simpel is het.
Ward: Zo, daar heb je gelijk een quote van Jozef.
Roxanne: En wat betekent dat? Dat jullie het ‘goed’ hebben gedaan?
Jozef: Nou, ten eerste zitten we al 40 jaar naast elkaar zonder echt ruzie te maken. Dat zegt wel wat over onze samenwerking en gedeelde visie. En de dromen die ik had toen we begonnen, die zijn aardig uitgekomen.
Roxanne: Wat waren die dromen?
Ward: Eigen baas zijn. Dus gewoon zelf mogen bepalen welke kant je op wil, welke risico's je wel en welke risico's je niet wil nemen. En altijd met de doelstelling om als bedrijf te groeien en daarmee ook vermogender te worden. De eerste dertig jaar hebben we eigenlijk alleen gekeken naar investeren in het bedrijf, maar de laatste vijf of tien jaar zijn we ook een beetje aan het genieten ervan.
Roxanne: Waarom wilden jullie samen zaken gaan doen? En niet met iemand anders die je kende?
Jozef: Eigenlijk simpel. Ik had geen werk, en ik wilde gaan kijken wat ik zélf kon doen. Ik had het hierover met Ward en die had zeker wat ideeën, hij was en is geen domme jongen. Hij wilde wel graag, maar hij kon op dat moment niks omdat hij een fulltime baan had. Gelijk vulden we elkaar aan. Ik ben echt meer van het gelijk doen, terwijl Ward af en toe zei ‘ho, ho, dat moeten we zo niet aanpakken’. Dat had ik nodig, en hij had handjes nodig.
Ward: We kennen elkaar natuurlijk al van een jaar of 15, 16. Echte jeugdvrienden. Jozef wilde eigenlijk eerst iets beginnen in de verhuur van garagebruggen. Maar als je dan een rekensom doet dan wist je al dat je niet uit zou komen. Dus dan moet je het niet doen, dat kan gewoon niet. Ik had het plan bedacht om een rijdende videotheek te beginnen.
Roxanne: Want jij was ook al over ondernemen aan het nadenken? Zonder dat deze gesprekken met Jozef al bestonden?
Ward: Dat klopt inderdaad. Jozef liet zijn plannen voor de garage varen, en we zijn begonnen met Videocar. De ambitie om te ondernemen is er altijd geweest. Bij ons is de één meer van het denken, de ander van het doen. Daardoor waren onze taken eigenlijk vanaf het begin af aan al gescheiden. In ons geval was één plus één echt drie, we waren gewoon samen heel sterk. Dit werd natuurlijk extra duidelijk toen we begonnen met het verkopen van bevestigingsmaterialen en WKK oprichtten in 1984.
Roxanne: Hadden jullie een voorbeeld? Een ondernemer waarvan je dacht “daar wil ik ook zijn over 20, 30, 40 jaar?”
Jozef: Nou, je had eigenlijk niet zo veel voorbeelden. En wij wilden met name de ongebaande paden gaan betreden.
Ward: Inderdaad, wij wilden zelf het pad creëren. Kijk, toen wij begonnen maakten de computers hun intocht. Dus iedereen dacht “je begint een bedrijf? Dan gaan jullie zeker wel de computers in.” Ik heb wel wat gesprekken gehad met mensen over wat de marges waren. Maar ja, je moet er zo veel expertise voor hebben en veel voor kunnen, dat wil ik eigenlijk niet voor die rendementen. Ik wil me wel ergens voor inzetten, maar het moet ook wel snel resultaten opleveren.
Jozef: Dus toen wij begonnen met het verkopen van kabelbinders gingen we kijken naar hoe het toen al werd gedaan. Een verkoper pakt zijn auto, stopt hier en daar. Dus wij dachten: “dat moeten we dus niet doen, want dat doet iedereen al”.
Roxanne: Dus jullie gooiden het over een andere boeg door telefonisch te gaan verkopen.
Ward: Nou ja, we begonnen met de videobanden he. Er waren al wel videotheken, maar wat was er nog niet? Inderdaad, een rijdende videotheek die de banden thuis bezorgde. ’s Avonds samen aan de keukentafel begonnen we onze dromen vorm te geven.
Roxanne: Als je dan zo terugdenkt aan het begin van WKK zoals het bedrijf nu is, wat komt er dan naar boven?
Ward: Dat we echt gelijk zagen dat er ontzettende potentie zat in het verkopen van kabelbinders. Een prijslijst bepalen, kopietjes maken en toesturen naar bedrijven die we uit de Gouden Gids haalden.
Roxanne: Dus dit was nog voordat jullie iemand in dienst namen? (voor een interview met de eerste verkoop dames, bekijk dan ook eens <link interview>).
Ward: Klopt inderdaad, we hadden alleen onszelf en de partij kabelbinders die we voor 1000 gulden hadden kunnen overnemen. En die waren binnen een paar weken allemaal onder rembours verkocht. Dus hadden we van duizend gulden, tweeduizend gulden gemaakt. Toen deden we ook nog de videobanden erbij, maar we zagen natuurlijk wel de potentie van de kabelbinders. Dus toen dachten we, laten we voor 10.000 gulden inkopen. Dus wij voor dat bedrag ingekocht en ja, ook dit ging weer als warme broodjes over de toonbank.
Jozef: Ik deed zelf een marktonderzoekje. Ik vroeg een paar offertes op en ja, toen hadden we de middenprijs te pakken.
Ward: Jeffrey (red. Willems, broer van Ward) is toen eigenlijk onze eerste sales manager geworden. Want die werkte al voor de videobanden. En zo zijn we uitgegroeid tot het bedrijf dat WKK nu is.
Roxanne: Als je terugkijkt, wat zijn volgens jullie belangrijke beslissingen geweest in de ontwikkeling van WKK?
Jozef: In het begin waren dat zeker de dames van het verkoopteam. Andere bedrijven werkten namelijk alleen met vertegenwoordigers die met spulletjes in de achterbak langskwamen, terwijl wij veel meer bedrijven telefonisch konden benaderen door een kundige en vriendelijke verkoopdame.
Ward: Wat ook een hele belangrijke beslissing is geweest, is dat we een middenmanagement zijn gaan neerzetten bij WKK toen wij (pas) veertig jaar waren. Er zijn bedrijven waar de baas zegt, ik doe alles. Maar wij hebben juist gezegd: wij gaan het uitbesteden. Er kwam een hoofd magazijn, boekhouding, verkoop. En met de komst van Gerald als General Manager zo’n 17 jaar geleden konden wij ons uit de operatie terugtrekken en ons meer richten op de groei en ontwikkeling van WKK als geheel.
Jozef: Ja, die keuze hebben we al zo’n 25 jaar geleden gemaakt. We hebben toen ook wel een adviseur ingeschakeld. Die zei: kijk eens naar die grote kiezelbak die je hebt liggen. Pakken jullie er de grote keien uit, en laat de rest over aan je team.
Ward: Wij stonden wel open voor adviseurs, maar veel later hebben die adviseurs ook wel eens tegen mij gezegd dat ze meer bij ons geleerd hebben dan wij van hen.
Roxanne: Wat maakte WKK dan bijzonder?
Ward: Wij zijn pro-actief. De manier waarop wij de klanten benaderden, wij gingen niet afwachten. Nee, wij belden de mensen op. En toen was dat nieuw.
Jozef: Ook leerden we het team om goed door te vragen en alert te zijn op het koopsignaal. Laat de klant netjes uitpraten, maar kom daarna terug op dat signaal dat je hebt opgevangen. En dan: afsluiten. Wanneer wil je de producten ontvangen? Heeft u liever 5 zakken of toch een hele doos? Zo gingen we te werk.
Roxanne: Maar een belangrijke beslissing was dus dat jullie een middenmanagement aannamen. Waar besteedden jullie dan je tijd aan?
Ward: Aan vernieuwingen, aan ontwikkelingen. WKK bestond 7 jaar toen we onze eerste miljoen gulden omzetten. Ik werkte toen nog steeds parttime bij WKK, en toen zei Jozef: als je nou niet meer overkomt, dan hoef je niet meer te komen. Toen heb ik dus ontslag genomen bij Jacques Van Ham. En ben me vol in gaan zetten bij WKK.
Wat ook wel een goede keuze is gebleken, was dat we niet gelijk op alle klanten ‘ja’ zeiden. In die beginjaren hielden we sommige grote orders af, want dan is de voorraad weg en dan moeten we drie maanden wachten voor een nieuwe levering. Dan kun je wel één keer gokken en ben je een miljoen kabelbinders kwijt, maar dan kun je daarna vervolgens niks meer verkopen.
Jozef: Maar inkopen kan je niet als je geen geld hebt. Je hebt een beperkt budget, daar moet je het mee redden. Ik heb een grote klant gehad, die heb ik twee jaar lang afgewezen. Maar ik heb hem wel vier of vijf keer gebeld in dezelfde twee jaren. Wel warm gehouden, maar hij mocht nog steeds niet kopen.
Roxanne: En uiteindelijk wel?
Jozef: Uiteindelijk is hij een van onze grootste klanten geworden. Hij vond het ook prettig om behandeld te worden door een bedrijf dat wist wat het aankon. Dat schept vertrouwen.
Ward: Wij wilden groeien, maar gezond groeien. Dus niet groeien met heel veel schulden. Dit is trouwens ook wel leuk om te vertellen. Zo zijn we begonnen met vooruitbetalen in bepaalde termijnen . De container moet je eerst betalen en dan gaat het pas de deur uit. Toen kregen we op een gegeven moment een LC in 30 dagen, dus werd het bedrag na 30 dagen afgeschreven en was het zaak om zo veel mogelijk binnen die tijd te verkopen. Maar dit werkte op een gegeven moment niet meer goed voor ons dus zijn we naar die leveranciers in China gereisd. En toen kregen we krediet, met termijnen van 30 dagen, 60 dagen, 90 dagen tot zelfs 105 dagen; dat was de top. Dus dat hield in dat onze financiering perfect was. De goederen kwamen binnen, stonden een paar weken op voorraad, werden verkocht en binnen 30 dagen moest het geld binnen zijn, voordat wij de leverancier moesten betalen. Dus daarmee was het kringetje om te groeien rond!
Roxanne: Verder proberen jullie alles zelf te financieren. Alle bedrijfspanden onder andere. Is dit ook kenmerkend geweest voor de groei van WKK?
Jozef: Jazeker, zo konden we de bank erbuiten houden.
Ward: Wij hoefden nergens verantwoording af te leggen. Dus als we plannen hadden, dan begonnen we er gewoon aan. We hadden een idee, we gingen het doen, en de financiering deden we helemaal zelf.
Roxanne: Zijn er dingen waar je spijt van hebt? Of het gevoel ergens de boot te hebben gemist?
Jozef: Nou, er zouden misschien wel een paar mogelijkheden zijn, maar dan hadden we te veel risico moeten nemen.
Roxanne: Dus dat past dan niet bij jullie? Veel risico nemen?
Jozef: Is dat een boot missen? Dat is in mijn beleving dus geen boot missen, maar risico’s weghouden. Wij hielden altijd aan: 7 of 8 van de 10 beslissingen die je neemt moeten goed gaan.
Ward: We houden graag de touwtjes in handen. Leasen doen we bijvoorbeeld ook niet. We hebben trouwens ook wel sommige adviezen naast ons neergelegd. Zo is er ons ook wel eens gezegd om de organisatie te herstructureren en afscheid te nemen van bepaalde rollen. Dat hebben we niet gedaan. Uiteindelijk is dat wellicht een langere weg naar groei geweest, maar daar stonden we achter.
Roxanne: Dat stukje loyaliteit hè, en dat belang hechten aan de relatie, dat is wel typisch iets voor WKK en voor jullie toch?
Ward: Ja, het is wel zo. We zijn een organisatie met aandacht voor iedereen, en ik denk wel dat dat mede heeft bijgedragen aan het succes van nu. Dat de mensen ook bereid zijn iets extra's te doen om een goed resultaat te krijgen.
Jozef: Wij vinden het belangrijk dat de mensen het goed hebben, dat wij het goed hebben, en dat we hier allemaal een goed bedrijf willen runnen. Na verloop van jaren merk je wel dat mensen minder dicht bij WKK staan dan in het begin.
Ward: Toen stonden wij ook gewoon tussen de mensen zelf in. We hadden magazijnen, verkoopafdelingen; overal waren we nog te vinden. En ja, die verbondenheid is met de jaren wel wat minder geworden. Maar dat is ook wel logisch als je met zo’n grote club bent. Maar het is ook gewoon zo dat niet elke persoon het fijn vindt om voor een familiebedrijf te werken. Vaak bleven zij dan ook maximaal maar een paar jaar.
Roxanne: Dat familiegevoel, waar uit zich dat nog meer in?
Jozef: Het uit zich in het feit dat die mensen, zeker die eerste groep mensen, de eerste dertig, die voelen zich ontzettend fijn bij WKK. Als je nu een nieuw bedrijf zou beginnen, krijg je een andere manier van zaken doen en ook een andere loyaliteit naar je werkgever. Waar zie je dat nou, mensen die al 30 jaar bij je in dienst zijn?
Ward: De samenleving is wel veranderd. Vroeger waren de dingen die wij noemen veel normaler. Tegenwoordig is het individualistischer geworden. Niks mis mee.
Roxanne: Zijn er nog meer veranderingen die zijn opgevallen de afgelopen 40 jaar?
Ward: Je hebt meer transities nodig om up-to-date te blijven, dat gaat steeds sneller. Wij komen uit de tijd van de telex, dus we hebben de fax zien komen. Na de fax kwamen de e-mails en ja, we hebben ook de eerste computers zien komen. En ik denk ook dat de manier van verkopen aan het veranderen is; de chain of supply wordt steeds korter. De lijn tussen producent en gebruiker wordt steeds korter, dus alles wat je er kunstmatig tussenzet zal gaan verdwijnen. Je ziet ook heel bekende namen verdwijnen omdat ze de trend te laat hebben opgevangen. Maarja, wij willen wel de filosofie aanhouden dat we niet volgen, maar juist de trends gaan zetten. Dat blijft een uitdaging.
Roxanne: Ja, zie je daar al concrete mogelijkheden voor WKK?
Ward: Voor mezelf heb ik nog wel wat wegen in mijn hoofd zitten. Het ultieme einddoel is dat op het moment dat de klant kabelbinders, wartels of krimpkous nodig heeft hij dit bij wijze van spreken gisteren geleverd zou moeten hebben – nog voordat hij het heeft gevraagd. Echt de klant ontzorgen. Daarvoor moet je onder andere artificial intelligence inzetten; als je het maar slim genoeg inzet. Ik zie het al helemaal zo voor me. Als je jouw artificial intelligent robot maar genoeg opvoedt, maar genoeg data geeft van wat er allemaal gebeurt. Wat gebeurt er nou als er regent? Dan worden er meer paraplu's verkocht, ik noem maar iets. En zo is het ook met kabelbinders. Vanwege ontwikkeling X heb je meer kabelbinders nodig, want dan worden ze meer in de bouw gebruikt – ik geef maar een voorbeeld. Maar dat is een project met veel voeten in de aarde. Maar ik denk wel dat degene die dat uitvindt, die dat voor elkaar krijgt, die is straks de marktleider.
Roxanne: Hoe zien jullie je eigen toekomst nog voor de komende jaren?
Jozef: Onze toekomst is eigenlijk wat we nu doen: de zaak bij elkaar houden en veel blijven reizen. Veel leveranciers blijven ontmoeten, we zijn nog vaak het gezicht van WKK.
Ward: Dat wij de vinger aan de pols blijven houden, maar we willen het wel overdragen aan de volgende die het moeten gaan doen. Het doel is nog altijd proberen dat het bedrijf nog zeker 15, 20 jaar succesvol kan zijn. Want het is ook met bedrijven, die bestaan niet eeuwig. Die hebben gewoon ook een cyclus van baby, puber, volwassen leeftijd en de hele tijd daarna is het bejaard.
Roxanne: Waar zit WKK nu dan in die cyclus?
Ward: Het is volwassen.
Roxanne: Gewoon zoals een 40-jarige eigenlijk?
Ward: Ja, ik denk het wel. Maar we denken gewoon dat wij al uitontwikkeld zijn. Maar dat zijn we helemaal niet. Ik bedoel, er zijn nog zoveel punten die we kunnen verbeteren. Kijk, we zijn altijd lerend. Zo moet je zijn. Denk aan de kwaliteitszorg. Het is niet alleen om een papiertje te halen, maar om daadwerkelijk de processen te verbeteren. Die we hebben om minder fouten te maken, efficiënter te werken. Enzovoort, enzovoort. Dat hoort er allemaal bij. En in principe, zolang het allemaal nog gaat, dan wil ik wel verbonden blijven aan het bedrijf. Buiten dat het je kindje is en je het bedrijf hebt zien opgroeien tot waar we nu staan, is het ook heel goed dat je wordt gestimuleerd en geprikkeld om dingen te blijven doen. Dat houdt je jong.
Roxanne: Wat vind je ervan dat je zoon en dochter werkzaam zijn bij WKK?
Ward: Het belangrijkste is, dat heb ik al vaak verteld, dat mijn kinderen gelukkig zijn en blijven. Mijn taak als ouder is om daar aan bij te dragen. Maar daarnaast is het wel prettig om twee van mijn drie kinderen in de zaak te hebben. Want dat zijn eigenlijk ook wel de mensen die je honderd procent kunt vertrouwen. Doen niet aan politiek en hebben er zelf ook alle belang bij dat het gewoon goed gaat met het bedrijf.
Roxanne: Tot slot: iemand wil nu een bedrijf opstarten, wat voor advies zouden jullie meegeven?
Jozef: Jij wil nu een nieuw bedrijf opstarten? Kijk naar de nieuwste dingetjes, kijk hoe mensen dat doen en kijk hoe jij het anders kunt doen. Want de rest is al verzonnen.
Ward: Dus dat hoef je niet meer te doen. Als iemand een nieuw bedrijf moet beginnen, dan moet hij iets doen wat er nog niet is. Met alle risico's die erbij zitten. Wil je dus echt een kans maken om boven de middelbaarheid uit te stijgen? Ik ben ook even op TikTok aan het kijken. Daar heb je ook allerlei adviezen hoe mensen hun bedrijf of baas aan moeten beginnen om heel snel rijk te worden. Dat is volgens mij ook maar voor de show, uiteindelijk is er geen snelle weg en moet je passie hebben voor het ondernemen. Net als Jozef en ik.
 |
 |
